Dziś już wiemy, że szybkie przestawienie się z edukacji twarzą w twarz na tę na odległość mocno wpłynęło na stan psychofizyczny osób w późnej dorosłości. Co jeszcze wynika z najnowszych raportów i doniesień naukowych? A co z doświadczeń osób, które z seniorami – działały na długo przed pandemią oraz w jej trakcie?

Zapraszam do obejrzenia rozmowy na temat możliwych kierunków działań w pracy z osobami starszymi (aktywnymi, ale i zależnymi).

Podczas spotkania wraz z inną Ambasadorką EPALE – Moniką Hausman-Pniewską poruszyłam następujące zagadnienia:

• Senior zależny a aktywnym. Gdzie tkwi różnica?
• Dobre praktyki organizacji pozarządowych, instytucji i jednostek samorządowych w działaniach prosenioralnych.
• Analizy, raporty, badania. Gdzie ich szukać i jak interpretować?
• „To nie zadziałało!”. Wnioski i rekomendacje dotyczące pracy na rzecz osób w okresie późnej dorosłości

Ten, kto pracuje z seniorami z pewnością wie, że osoby w późnej dorosłości chcą czuć się potrzebne, być zauważane, chcą nadawać swojemu życiu głębszy sens, mieć poczucie jego kreacji i sprawstwa. Potrzebują aktywności i rozwoju, możliwości nawiązywania kontaktów i relacji z innymi członkami społeczeństwa. Coraz częściej sygnalizują, że nie chcą być tylko biorcami różnych działań. Mają nadzieję na bycie postrzeganymi jako osoby, które też ofiarowują innym swój czas, doświadczenie i wiedzę. W zamian mają możliwość kierowania własnym rozwojem, poznania siebie i świata takim, jakim jest współcześnie. Dzięki aktywności znajdują w tym świecie swoje miejsce.

Kiedyś, przed okresem pandemii, moim głównym zadaniem było wspieranie seniorów w realizacji tych potrzeb i podejmowaniu przez nich różnorodnych aktywności, działalności rozwojowej i publicznej. Wachlarz ofert był duży. Obecna sytuacja jednak wiele zmieniła. Osoby starsze znalazły się grupie największego ryzyka zarażenia się koronawirusem i zachorowania na COVID-19. Potrzeba ochrony życia i zdrowia najstarszych członków społeczeństwa stała się priorytetem. Wprowadzona izolacja przyniosła ze sobą także bardzo negatywne skutki – lęk i strach. Spotęgowała u seniorów poczucie osamotnienia i wyobcowania.

Przed osobami działającymi na rzecz aktywności i inkluzji społecznej seniorów stoi teraz duże wyzwanie. To naturalne, że pojawia się wiele pytań i wątpliwości o to, jak umożliwić seniorom poszukiwanie swojego miejsca w tej nowej rzeczywistości.

Jak to zrobić? Od czego zacząć, na co zwrócić szczególną uwagę, a czego się wystrzegać?

Inicjatywy, które zostały już podjęte i przecierały szlaki w czasie pandemii, mogą nam pomóc odpowiedzieć na te pytania i stać się inspiracjami do podejmowania własnych działań. Wymiana dobrych praktyk jest teraz szczególnie ważna. Podzieliliśmy się więc nimi podczas webinarium.

Zapraszam do obejrzenia nagrania z webinarium, podczas którego:

• poznasz sposoby aktywizowania i wspierania seniorów przed i w czasie pandemii;
• poznasz zasady, którymi kierować się w trakcie organizowania działań dla osób w późnej dorosłości;
• zapoznasz się bankiem dobrych praktyk, działań i inicjatyw prosenioralnych.

Wystąpienie zostało nagrane 10 czerwca 2019 r. w Toruniu, podczas Seminarium EPALE: Jak uczyć najbardziej doświadczonych, czyli o edukacji seniorów. Zaprezentowany przeze mnie wykład dotyczył dobrych praktyk w wolontariacie senioralnym, którego efektem jest także integracja pokoleń.

Seniorzy chcą pomagać innym także poza kręgu rodziny. Chcą czuć się potrzebni, chcą nadać swojemu życiu głębszy sens, mieć poczucie jego kreacji i sprawstwa. Coraz częściej sygnalizują, że nie chcą być tylko biorcami różnych działań  – ofert, które pojawiają się dla nich „do skonsumowania”. Chcą być postrzegani jako osoby, które też ofiarowują innym swój czas, doświadczenie i wiedzę. W zamian mają możliwość kierowania własnym rozwojem. Przede wszystkim poznają siebie i świat takim, jakim jest współcześnie. Znajdują w nim swoje miejsce i nadają życiu sens.

Działania międzypokoleniowe w oparciu o wolontariat:

• umożliwiają lepsze wzajemne poznanie się osób należących do różnych pokoleń;
• ograniczają stereotypy, które cały czas funkcjonują w społecznej świadomości;
• umożliwiają seniorom zdobycie wiedzy i umiejętności o tym, w jaki sposób mogą skutecznie podejmować i realizować działania (w tym rozwijać pasje, poszerzać wiedzę i umiejętności) oraz jak je odpowiednio komunikować;
• dają szansę seniorom na aktywne włączanie się w nurt życia społecznego, wspierającego proces edukacyjno-wychowawczy młodzieży;
• sprzyjają tworzeniu międzygeneracyjnych i trwałych relacji społecznych;
• powinny być prowadzone z wykorzystaniem różnych metod i instytucji;
• powinny być poprzedzone wnikliwą diagnozą oraz ewaluacją.

Relację z seminarium można przeczytać na EPALE: ec.europa.eu/pl/node/117343